به گزارش مشرق، حضرت قاسم(ع) فرزند امام حسن مجتبی(ع) در روز عاشورا 13 ساله بود. برای گرفتن اذن میدان به نزد عموی بزرگوارش امام حسین(ع) آمد و با مخالفت ایشان مواجه شد. پس از اصرار فراوان بالاخره امام را راضی کرد. در میدان نبرد، جانانه جنگید و 35 نفر از لشکر ظلم را به هلاکت رساند و سرانجام به دست عمربن سعد ملعون به شهادت رسید.

در هنگام رزم، رجزهای حضرت قاسم چنین بود:

إن تُنکِرونی فَأَنَا فَرعُ الحَسَن      سِبطُ النَّبِیِّ المُصطَفی وَالمُؤتَمَن

هذا حُسَینٌ کَالأَسیرِ المُرتَهَن     بَینَ اُناسٍ لا سُقوا صَوبَ المُزَن

اگر مرا نمی‌شناسید من فرزند امام حسن، نواده پیامبر گرامی مصطفی و امین خداوند هستم.اینک این حسین چون اسیران به گروگان گرفته شده و در محاصره، میان مردمی است که هرگز باران رحمت بر آنها نبارد.

پس از شهادت حضرت قاسم(ع) امام حسین(ع) به بالین او حاضر شد و اینگونه فرمود: از رحمت خدا به دور باشند، قومی که تو را کشتند. در روز رستاخیز جد تو از جمله دشمنان آنها خواهد بود. چقدر بر عموی تو سخت است که او را به کمک بخوانی و از دست او کاری برنیاید و یا اگر کاری هم بتواند انجام دهد برای تو سودی نداشته باشد.